Leestijd: 6 minuten
Aanpassing geleden door Maurice
Geweldig artikel
Alex Washburne heeft een geweldig artikel geschreven mede op basis van de informatie, die naar buiten is gekomen in relatie tot het verhoor van Peter Daszak op 1 mei. Het is een heel lang artikel, maar inhoudelijk imponerend. En daarna blijf je onthutst achter over wat wetenschappers allemaal ongecorrigeerd kunnen uithalen.
De belangrijkste conclusie, die getrokken kan worden over de wijze waarop Peter Daszak en blijkbaar veel collega’s werken, is dat ze de bedreiging voor de mensen/de mensheid sterk overdrijven, om op die manier veel geld te krijgen voor hun werk dat dezelfde mensheid claimt te beschermen.
In dat artikel wordt dat het best bewezen waarop Alex de argumentatie vierendeelt van Daszak e.a. dat er jaarlijks zo een 60.000 mensen geïnfecteerd raken doordat er Coronavirussen overspringen. Een getal dat vervolgens gehanteerd wordt om de waarschijnlijkheid van de start van SARS-CoV2 aan de markt te koppelen en weg te leiden van het lab.
Ik heb dat deel van zijn artikel vertaald en wat vereenvoudigd, maar als je het leest dan vallen je schellen van je ogen.
60.000 per jaar???
In september 2021 schreef Peter Daszak en een aantal anderen een artikel waarin ze een aanpak lieten zien om te schatten hoeveel keer per jaar een mens in Zuid-Oost Azië werd besmet door een Coronavirus dat van een vleermuis afkomstig was. De uitkomst was 60.000 keer per jaar. Daszak werd hierover tijdens zijn verhoor op 1 mei al gegrild, omdat hij in zijn eigen concept verslag uit 2019 had beschreven dat zoiets zelden voorkwam, maar dus in 2021 aangaf dat het juist vaak gebeurde.
Alex Washburne laat zien hoezeer Daszak elke zweem van wetenschappelijkheid heeft afgelegd, om maar tot dit heel hoge getal te komen en daarmee ook de indruk te wekken dat een uitbraak op de markt in Wuhan veel waarschijnlijker was dan een lab lek. Plus dat vervolgens andere wetenschappers verwijzen naar dat artikel.
Als u echt de fijne details van de beschrijving van Alex Washburne wilt lezen, dan raad ik u naar zijn artikel te gaan. Hieronder mijn poging tot samenvatting
De berekeningsmethode
Dit was de aanpak van Daszak e.a.
1. Schat de prevalentie van vleermuis + SARSr-CoV uit veldmonsters van vleermuizen
2. Schatten waar vleermuizen leefden
3. Inschatten waar mensen en vleermuizen elkaar overlapten
4. Menselijke infecties door vleermuis-mens interacties schatten
De eerste drie punten zijn makkelijk en triviaal. Het gaat eigenlijk alleen om het vierde punt: Besef daarbij dat de belangrijkste barrière voor een menselijke infectie en spillover niet de overlap is met vleermuizen, maar eerder de virologische barrières: receptorbinding en celintrede van een SARSr-CoV van een vleermuis in een menselijke cel, wat resulteert in een menselijke infectie.
Als we in de oceaan zwemmen, komen we miljarden virussen tegen, maar toch raken mensen zelden geïnfecteerd door virussen in de oceaan omdat virussen in de oceaan geen menselijke cellen kunnen binnendringen. We knuffelen onze honden als ze kennelhoest hebben en we worden niet ziek omdat die ziekteverwekker onze cellen ook niet kan binnendringen. Sommige virusvarianten zijn misschien beter in staat om de sprong te maken, en dit is inderdaad de reden waarom de PREEMPT-oproep van DARPA zocht naar “springgeschikte quasispecies” en het voorkomen dat deze smalle reeks springgeschikte varianten mensen binnendringen.
Hoe zit het met SARS-CoV’s? Waarom hebben we niet eerder veel SARS-CoV-spillovers gezien?
Hoe hebben de auteurs dit gebrek aan bewijs voor overloopeffecten omzeild door jaarlijks meer dan 60.000 overloopeffecten van SARS-CoV te schatten?
De aanpak
Voordat je in een wetenschappelijk artikel duikt, is het de moeite waard om je af te vragen: hoe schat je het aantal mensen dat jaarlijks besmet raakt met SARS-gerelateerde CoV’s?
Idealiter zouden we willekeurig mensen kunnen bemonsteren, hetzij PCR-tests van patiënten die zich melden met een bepaalde hoofdklacht of misschien serosurveys die immunologisch bewijs leveren van blootstelling in het verleden bij een representatieve set mensen in de populatie. Idealiter zouden de serosurveys zeer specifiek zijn en zo worden uitgevoerd dat de kans op vals-positieven door blootstelling aan andere coronavirussen wordt verkleind, aangezien serosurveys kunnen reageren op dingen die niet het doelwit zijn waarnaar we op zoek zijn, en dus moeten we ons aanpassen voor deze vals-positieven.
Het moet ook echt een coronavirus zijn, omdat virussen sterk verschillen in hun vermogen om mensen te infecteren bij contact en in de manieren waarop mensen in contact komen met de virussen. Het kiezen van de juiste soort voor de vergelijking is altijd een kunst van de biologische wetenschappen, maar we kunnen een goede keuze maken door ons te richten op de fundamentele ecologie (inclusief moleculaire virologie) van de soort of ecologische interactie die van belang is.
Maar niets van dit alles. De auteurs zondigen tegen iedere regel. Gaan aan de haal met cijfers van andere virussen. Gebruiken mogelijke false-positives om hun eigen cijfers op te hogen. En last but not least: rekenen mogelijke besmettingen van mens-tot-mens als een besmetting door een vleermuis.
Een aantal voorbeelden:
- Ze gebruiken de 2 positieve testen van 796 uitgevoerde testen om hun berekeningen mee te doen. Maar negeren het feit dat de kans groot is dat dit false positives zijn.
- Gaan met een ebola-uitbraak uit 2015 rekenen, waarbij ze de cijfers met een factor van 6 a 7 overschatten en ook negeren dat een deel van de infecties komen door een mens-op-mens overgang in plaats vanuit een dier.
Maar het ergste is het volgende: De hoogste seroprevalentie die ze schatten – en gebruiken in hun model om de snelheid van SARS-CoV spillovers van vleermuizen te schatten – komt van een serologische enquête van SARS-CoV-2 NADAT SARS-CoV-2 een pandemie veroorzaakte. Net als de ebolavirus serosurvey in Congo kan men niet zeggen welk deel van deze SARS-CoV-2 seropositieve monsters te wijten waren aan spillover van vleermuizen en welk deel van deze SARS-CoV-2 gevallen te wijten waren aan mens-mens transmissie. Alex Washburne stelt dan dat hij bijna al zijn geld er onder wil verwedden dat deze 3 SARS-CoV-2 seropositieve gevallen uit 12 monsters eerder mensen zijn die blootgesteld zijn aan het virus dat circuleert in een wereldwijde menselijke pandemie dan 3 onafhankelijke vleermuis spillovers.
Samenvatting
De schattingen van de auteurs over de verspreiding van SARSr-CoV door vleermuizen zijn afkomstig van serosurveys van vele andere vleermuisvirussen die overgebracht worden door zeer verschillende ecologische processen (bijv. fruit dat gedropt wordt door fruitvleermuizen, consumptie van bushmeat voor het Ebolavirus, consumptie van dadelpalmsap voor het Nipahvirus). De resultaten van de serologische onderzoeken zijn een mix van ofwel niet te onderscheiden van een redelijk percentage fout-positieve serologische testen, over-gerapporteerd in vergelijking met de literatuur die zonder rechtvaardiging wordt geciteerd, of zeer waarschijnlijk te wijten aan mens-mens transmissie zoals hun serologische onderzoek van SARS-CoV-2 en niet te wijten aan onafhankelijke vleermuis spillover gebeurtenissen.
Er waren in totaal 31 seropositieve testen op ongeveer 1500 uitgevoerde serologische testen, oftewel 2% seropositieve mensen met testen waarvan de specificiteit minder dan 98% is op vleermuisvirussen waarvan de overdracht wordt veroorzaakt door geheel andere ecologische interacties dan SARS-CoVs.
Uit deze 31 seropositieve tests van twijfelachtige relevantie voor SARSr-CoV spillover schatten de auteurs 60.000 SARSr-CoV spillovers per jaar.
Als we zouden corrigeren voor vals-positieven van niet-specifieke tests en virussen zouden verwijderen waarvan de opkomst te wijten is aan interacties die nooit plaatsvinden met insectenetende microvleermuizen, zou de resulterende schatting minder dan 1 SARS-CoV spillover per jaar zijn, omdat we geen empirische documentatie hebben van dergelijke spillovers, behalve voor één uitbraak van SARS-CoV-1 en de Mojiang mijnwerkers die besmet zijn met een virus dat verwant is aan RaTG13.
Zorgvuldige bestudering van de gegevens suggereert dat alle getallen die uit de bovenstaande serosurveys worden gehaald, het aantal SARS-CoV spillovers – werkelijke infecties – in de menselijke bevolking elk jaar zwaar zullen overschatten en de waarheid is dat we geen bewijs hebben van 60.000 spillovers per jaar. Dat aantal is samengesteld door een opeenstapeling van methoden, die terug te voeren zijn op een ongepaste complicatie van serosurveys die niet gecorrigeerd zijn voor lage specificiteit en verschillende ecologische oorzaken van infectie.
Afsluitend
Alex Washburne sluit af: Zoals je kunt zien, probeer ik mijn due diligence te doen door zorgvuldig de methoden EN aanvullende informatie te onderzoeken van papers die ik citeer. Daszak en zijn mede-auteurs beweren dat ze 60.000 SARSr-CoV-spillovergebeurtenissen per jaar schatten, maar onder de gigantische stapel methoden zijn de resultaten volledig afkomstig van serosurveys die geen informatie bevatten over SARSr-CoV-spilloverpercentages.
Als ik mensen zoals Baric deze cijfers zie herhalen zonder de artikelen goed te hebben gelezen of de beperkingen van de statistische methoden (methoden die ik heb helpen ontwikkelen! ), dan draait mijn maag om. Zij herhalen deze beweringen alsof ze degelijk en onbevooroordeeld zijn, zonder de mogelijkheid van misleiding door mensen die het meeste te verliezen hebben in het geval van een laboratoriumongeluk. Die deze overschattingen voorspelbaar gebruiken om het bewijs van een laboratoriumongeluk weg te blazen.
Ik kan niet anders dan mijn bezorgdheid uiten over het feit dat Baric, lid van de National Academy of Sciences, een orgaan dat is opgericht om onpartijdige wetenschappelijke beoordelingen te geven aan beleidsmakers, geen onpartijdige wetenschappelijke beoordelingen geeft aan beleidsmakers. Vergeef me, maar ik voel een burgerplicht om de cijfers eerlijk te rapporteren en niet de wetenschappelijke telefoon te spelen door cijfers na te papagaaien van mensen die onderzocht worden omdat ze waarschijnlijk een pandemie veroorzaken.
Het bericht Hoe groter je het gevaar maakt, hoe meer geld je kan krijgen verscheen eerst op Maurice de Hond.
peterholland765 
Plaats een reactie